Wystawa ceramiki Henryka Luli

W marcu pojechałam do Warszawy zobaczyć zorganizowaną przez Narodową Galerię Sztuki Zachęta wystawę „Henryk Lula. Ceramika. Sztuka materii”. Tytuł celnie opisuje główną ideę twórczości tego artysty, a jego prace są kwintesencją określenia „ceramika artystyczna” tzn. taka, która jest piękną czystą formą, fakturą i kolorem dopełniającym całość dzieła.

„...forma ceramiczna w ogóle nie musi być rzeźbą i może być dziełem sztuki, bo jej wartość polega na innym medium, którym jest wykreowana przez ceramika piękna materia”.

Henryk Lula jest absolutnym mistrzem w swojej dziedzinie, z ogromnym dorobkiem i doświadczeniem, dlatego wystawa w Narodowej Galerii Sztuki jest czymś oczywistym i od dawna należnym. Kolekcję ponad 100 zachwycających form pokazano w dwóch salach... Być może organizatorzy nie mogli przeznaczyć więcej miejsca na to wydarzenie, ale mnie brakowało przestrzeni. Szkoda, że taka wystawa nie mogła się odbyć we wrocławskim Pawilonie Czterech Kopuł, gdyż pierwszorzędne warunki do ekspozycji, którymi dysponuje, dodałyby jej należnego splendoru.

W dwu salach Zachęty pokazano obiekty ceramiczne, ale była też sala trzecia, poświęcona rekonstrukcji zabytkowego pieca kaflowego we Dworze Artusa w Gdańsku. Pokazano w niej archiwalne zdjęcia, kilka kafli i form gipsowych do odlewów oraz opisy wydarzenia. Rola Henryka Luli była tu kluczowa – opracował technologię i wzory dostosowując nowe rekonstruowane kafle do starych, niedoskonałych technicznie. Cały złożony proces pracy został opisany w publikacji wydanej przez ASP w Gdańsku „Henryk Lula. Sztuka ceramiki”, niezwykle interesującej, gdyż zawierającej rozmowy z innymi artystami oraz wypowiedzi samego autora na temat własnej twórczości. W jego opinii ceramika artystyczna nie jest w Polsce należycie doceniana, zajmując poślednią pozycję w stosunku do malarstwa i rzeźby. A przecież sztuka materii jaką jest ceramika artystyczna wymaga biegłości w kształtowaniu formy – jak rzeźba, operowania kolorami – jak malarstwo a także opanowania złożonej technologii. 
„Współczesny ceramik stara się swoje artystyczne wizje zawrzeć we wnętrzu tworzonej kompozycji, która nie jest rzeźbą przyozdobioną szkliwem, lecz kształtem dla materii emanującej całą bryłą”. 

W krajach takich jak Niemcy lub Włochy traktowana jest jako samoistna dziedzina sztuki, uprawiana przez wielu artystów. Organizowane są liczne imprezy jej poświęcone, działają galerie z ceramiką oraz muzea i kolekcjonerzy. W Polsce słowem „ceramika” określa się zarówno użytkowe naczynia stołowe wytwarzane przemysłowo jak i rękodzielnicze wyroby garncarzy, urządzenia sanitarne do łazienki, a nawet niektóre materiały budowlane.

„ We współczesnej ceramice artystycznej niewątpliwie istnieje nurt, w moim przekonaniu wiodący, który zakłada, że ceramika jest dyscypliną niezależną i samoistną, a jej koronnym atutem jest jej ceramiczna materia”.

Wazon z 1969 roku, ze zbąblowanym i oszlifowanym szkliwem, w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu

Forma okrągła wklęsła, 1998 r. terakota, szkliwo redukcyjne, miedziowe, wys. 31 cm, śr. 47 cm, ze zbiorów Muzeum Porcelany w Wałbrzychu

Forma z serii Radiolarie

Cytaty w tekście zaznaczone kolorem są fragmentami wypowiedzi Henryka Luli.

Ostatnio opublikowane

ul. Karpińskiego 31

51-144 Wrocław, Polska

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.